Pelin Batu, Habertürk’te yayımlanan Tarihin Arka Odası programının üç sunucusundan biri. Neredeyse her hafta bir olayın yaşandığı program. Murat Bardakçı ve Erhan Afyoncu ile girdiği polemikler, program sırasında uyuyakalması ya da ağzından çıkan bir söz Batu’yu sürekli gündeme getiriyor. Ama en çok da Bardakçı ve Afyoncu’nun ona karşı tutumu, kendi deyimiyle “ti’ye almaları” kimi zaman izleyenleri çileden çıkarıyor. O ise “Batu artık bu programdan ayrılmalı, kendisini bu kadar ezdirmemeli” diyenlere inat Tarihin Arka Odası’nda kalmaya kararlı.

– Öncelikle Tarihin Arka Odası’ndan baÅŸlayalım. Ä°lk kez bir tarih programı bu kadar izleniyor sanırım…

– Aslında ben de çok ÅŸaşırıyorum. Program baÅŸlarken bunun niÅŸ bir seyircisi olur diyordum. Zaten tuhaf saatlerde, akÅŸam 11’de baÅŸlıyor, sabaha kadar sürüyor. Televizyonlarda hakikaten alternatif bir program yok, ya böyle hoplayıp zıplayıp göbek atılan lay lay programlar, ya da çok sıkıcı, insanın içini bayan, didaktik programlar var. Bizimki ikisinin arasında bir yerde.

– Ben de izlediÄŸimde çok gülüyorum bazen. Ama her pazartesi yeni bir “Pelin Batu haberi” okumak tuhaf. Sizinle uÄŸraşıyorlar mı?

– Program bir ÅŸekilde tutulduktan sonra, insanlar aradan cımbızla almayı alışkanlık haline getirdi. Tipik bir televizyon figürü deÄŸilim, uÄŸraÅŸacak bir ÅŸeyler buluyorlar. Medyayı Meksika dizilerine benzetiyorum. Hani, dizide bazı karakterler belli dönemlerde ön plana çıkar, 6- 8 ay konuÅŸulur, sonra unutulur. Medyada da topu topu 15 karakter var, arada sırada biri ön plana çıkıyor. Polemikler oluyor, o ona laf çakıyor, sonra unutuluyor.

– Sizin için en çok söylenen ÅŸey, programı bırakmanız gerektiÄŸi. “Niye bunu çekiyor?” diyorlar.

– Çekme olarak düşünmüyorum bunu. Her hafta ortalama 4 kitap okuyorum program için. Her hafta bir ÅŸey öğreniyorum. Evet çok kolay adamlar deÄŸiller. Ama medyada ÅŸimdiye kadar hangi adamla çalışsam hiç kolay olmadı zaten. En sakin, efendi insanların bile o ekrana çıkınca tuhaf, egomanyak insanlara dönüştüğünü gözlemledim bu zamana kadar. Ama sonuçta keyif aldığım bir iÅŸ yapıyorum.

– Bu programda benim yaÅŸadığım da Türkiye’deki ataerkilliÄŸin baÅŸka bir biçimi demiÅŸsiniz. Öyle mi hakikaten?

– Büyük cümleler kurmaktan çekiniyorum. Åžimdi “toplum ataerkil, bu program da onun yansıması” demek, çok iddialı bir cümle olurdu. Ama olaylara farklı bir perspektiften bakınca, hatta topluma biraz uzak olunca böyle oluyor. Daha geniÅŸ görebildiÄŸimi hissediyorum ama bazen de kaybolduÄŸumu hissediyorum. Bazen tarihi olgulara ÅŸaşırdığım, anlayamadığım oluyor. Onlar da benim yabancılığımla dalga geçmek demeyeyim ama ti’ye alıyorlar. Ben alışığım, bununla dalga geçebiliyorum ama insanlar seyredince deli olduklarını da biliyorum. Bazı arkadaÅŸlarım “kafasına kitap geçirmek istiyorum” diye mesajlar atıyor.

– Murat Bardakçı olmadan Erhan Afyoncu’yla program yapar mıydınız peki?

– Muppet Show’daki ihtiyarlar gibi oluruz yapsak. Murat Bardakçı dengeleyici programda.

– Peki bir ÅŸey sormak istiyorum, o reklamda neden oynadınız?

– Çok mu kötü? Aslında ben çok eÄŸlendim çekerken ama. Çekerken de gülüyorduk, çok komik olacak diye.

– Erkeklerin paÅŸam, padiÅŸahım diye büyütüldüğünü söyleyen Pelin Batu, o temada bir ÅŸeyi nasıl çeker diye düşündüm açıkçası.

– Ben tam tersine bir parodi olarak okudum o reklamı. Murat Bardakçı, gözlükleri, elinde tarih dergisiyle… Gerçi öyle de okunabilir, evet. Çok fazla ülkeden arkadaşım oldu, hiç bu kadar şımartılmış erkek varlıkları görmedim. Annelerin oÄŸullarını padiÅŸahım, koçum, aslanım diye büyütmesi sonuçta o insanın büyüdüğünde risk almamasına, özverili davranmamasına yol açıyor. Eninde sonunda annesinin kucağı var.

Türk Sineması tatmin etmiyor

– Akademik kariyeriniz var bir yandan da. ÖğretmenliÄŸi düşünüyor musunuz?

– Çok istiyorum. Okulu çok seviyorum. Sorgulayan, okumaktan haz alan insanlarla dolu oluyor çevrem. Hayatta olan biten bir sürü berbat ÅŸeyden uzaklaÅŸmış oluyorsun. Çok daha naif, çok daha yaptığı iÅŸten mutlu insanlarla çevrili oluyorsun. Medyada, televizyonda, sinemada bu yok. Herkes birilerine pislik atıyor, herkes memnuniyetsizlik halinde, tatminsiz, o kadar boÄŸucu ki. Kimse birbirini sevmiyor ama gülümsüyor. Okul olmasaydı, gergin ve mutsuz olurdum onu biliyorum.

– Sinemada yeni bir projeniz var mı?

– Sinema açısından çok tatmin olduÄŸum söylenemez. KötülediÄŸimden deÄŸil, ama uzun zamandır bir sette “ne kadar güzel bir ÅŸey yaratıyoruz”u hissetmedim. Yaptığın iÅŸe inanmak lazım. Güzel bir ÅŸey yarattığına, dünyaya güzel bir ÅŸey bıraktığına inanmak. Benim hayatım güzel filmler, güzel müziklerle geçiyor. O kadar müteÅŸekkir oluyorum ki onları yaratanlara. Ben de isterdim, insanların seyredince dertlerini unutabilecekleri, iyi ÅŸeyler düşünebilecekleri, hissedecekleri bir ÅŸey yaratmak.

– Yazmayı düşünüyor musunuz?

– Bir arkadaşımla yazdığımız bir senaryo var. Ama rafa kaldırdık. Çünkü hiçbirimiz kolumuzun altına senaryo alıp “hadi bu filmi çekin” diyecek insanlar deÄŸiliz. Ä°nsanları ikna etmeye çalışmak ağırıma gidiyor. Çok saygı duyuyorum iÅŸini kovalayan insanlara, bir rol kapmak için yönetmeni ikna edenlere. Ama ben yapamıyorum.